Üşüyorum bugünlerde.
Öyle soğuktan falan değil esasında . Bira bardağıyla da hep uyumsuz rengim. Kimse fark etmiyor ama.
İnanılmaz incelikte hislerimi de fark etmiyorlar son zamanlarda. Belki de keskinliğinden kaçıyorlar. Kimse biraz daha acı istemiyor. Ölümden bahseden uzun cümleleri dinlemiyor. Bu soğukkanlılık (her iki taraf için de ) sevgisiz olmalı” diye düşündürüyor.
Aslında o kadar güzel yoksun ki,çok eski bir şeyi hatırlarcasına,inatla,gözlerimi bir boşluğa açıp damarlarıma sızdırıyorum.
Hepsi zamansızdı biliyorum. Günlerce peşinden gelen yağmuru anımsıyorum. Belli belirsiz görüntüleri,şarkıları bırakıp hayata dönüşlerimi,yeni çizilen yol çizgilerini,gece gelen,adını haykıran sesleri. ..
Artık pek fazla olmuyor. Artık,pek fazla,olmuyor.
Geçen zamandan ve uzun cümleleri kurabilmek için verdiğim çabadan sonra,kendime bir kez daha yaptığım saygısızlığın verdiği rahatsızlıkla,asıl şimdi inanamıyorum buna. Cevabın ne kadar da gecikmiş,dünyam ne kadar sessizleşmiş senden sonra.
Her şey basitti. Gitmen değil,gelmen yüzünden ölecektim,buydu yaptığın ilk hata. Arka arkaya ağır cümleler gözyaşlarıyla oturdu kalbin tam ortasına.Yıllardır yerin yanımmış gibi duran bir adamdın ilk gördüğümde. Hiç konuşmamıştım,konuşmayı düşünmemiştim bile. Ben gidecekken,geri gelmem için yazmıştın o ufak kağıda..
Şimdi bunlar biraz daha rüzgar olur gittiğin yerlere..Dokunduğun tenlere ve sana anlamını asla katmayacak yalan sözlere.
Biraz olsun bakabilseydin benim gibi. İçine…
