Uyandığımda uzaktı yine. Yine uzayıp “gidiyor bu hikaye..
Öyle bir ayrı kalma ki,öyle bir sensizlikti ki,ikiye bölündüğüm gibi kendimi buldum yaraların içinde.Aynı enkaz,ve yine dağılmış bir biz vardı elimde. Zamanda giderek güçsüzleşeceğimizi öyle iyi biliyordum ki,suskunluğun tadını çıkarmak istedim veda ederken de. Yorgundum yastan,hala dört yanım hasret.Yanında bile..
Ne garip.
Bir yanımdı sanki hep çırpınan.Bütünü boğuluyor oysa sende. Bu hüznü iyi biliyorum. Ama gözükmüyorsun. Sönmeyen sigaralardan mı bu duman? Yine mi yoksun?
Eskiyorum ben gittikçe.Eskiye dönmedikçe.Bitir artık bu sancıyı,üzerimde kaçıncı işkence ?
Yolun neresi bilmiyorum.Yarı yaşımdayım henüz.Bu,daha çok acıyı anlatmanın ölüm öncesi yoludur heralde.Çok şey ummuştum bu kez.Çok geçmişti çünkü.Çok geçmeden karanlık bastırdı üzerime.
Masalların ışığı az.Yıldızlar eksik.Sessizliğin bozulmasına sevinmiştim seni gördüğümde.Cevaplar değişmedi.Aynı boşluğu yineliyorum bu gece de.Kül olup kalıyorum her seferinde. Doğduğumda aynı hayal kırıklığına yürüyorum bile bile.Hayatın en büyük kumarı bu aşk değil mi ? Aynı ifade..
Hiç kuşku duymadığım gerçekler korkutuyor şimdi.Tutamıyorum üstüme düşen yanlış zamanları.Yoruldum iyice.Kendimle’ aramdaki koca farkı gösteriyor Tanrı.Hiç farkına varmadan uykuya dalıcam bu gece.
Bu enkazda dolanmayı bile özlemişim.Ama ağlamıyorum,yine de…
