En büyük acıydı yere düşünce;dizimizin kanaması. Ve o acıyla eğlenircesine ; "Yapma " dendikçe koparmaya uğraşırdık tutan kabuğu...
Çabuk geçsin diye..Görmeyelim diye..
Belki de aynı yere yeni yaralar gelecek diye..
Hâlâ acıyor benim dizlerim..Yeniden baktım dün gece..İz bırakmış yokuş aşağı koşarken her düşüşte..Yara..ya da kabukları tuttukça atışım inatla..
Tek bir fark..
"Yapma diyen yok yanımda..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder