.

Eksik bir şey var bu gece.
Her zamankinden daha farklı.Daha acı.Kötü bir rüyada gibiyim.İki kişilik yaşıyorum her bir anını.
Kör gibiyim.Dilsiz gibiyim. İçimde avuntular varken,ayrılıklar birikmiş üst üste.Karanlık hüzünleri bindirmiş tepeme.Kendimi inandıramıyorum,öldüğüme.
İçimden ağlamak geliyor ama,yüzümden düşmüyor içimdekiler. Senin yerine ben soruyorum yine kendime. İyi miyim diye.
Değilim. Yatak döşek olmuş günüm gecem,her bir duygum paramparça. Söylememeliydim. Anlatmamalıydım. Son sözümü dinlemeden gittin sen de.Nereye? Hiç bilemedim.
Son sigaram elimde.Odam baharı bekliyor.Sayfalarım küsmüş.Duvarlarım bile konuşmuyor.Gidelim diyorum kendime. Dayanamıyorum diyorum aynanın karşısında kendi yüzüme.
Nefes bile alamıyor oysa kalbim can çekişmekten.Unutamıyor biliyorum. Yüklenen her şeyi demliyor. Her bir hasreti yalnızlığım geçiriyor. Bu yas hiç bitmiyor.
Resimlere bakıyorum.Şarkıları söylüyorum ağlaya ağlaya.Lanet yağdırıyorum avuçlarımdaki mektuplara.Kendimden vazgeçiyorum.Artık kendime sarılmıyorum.
Korkular tutuyor düşmek üzereyken bedenimi.Yine her şeyi hatırlıyorum.Her yüzü hatırlıyorum.Kendimi hatırlıyorum.
Herkes nerde? Sen nerdesin? Ben hangi şehirdeyim? Hep mi akşam vakit? Dağılıyor zihnim.
Yakıyorum yazıları.Küsüyorum yüzüme bakan eşyalarına.Kapılar hep kapalı.Işık hiç yanmıyor.
Yine o yalnızlık.
Son bir umut var demiştim oysa,
Yine felaket oluyor bana.