Uzunca bir süre öfkeden nerede olduğumu çıkartamamıştım.Öfkeyle koşarken bulduğum ilk açık kapıdan daldım ve kalakaldım.Ne karanlıktı bura ne aydınlık.Ne dardı,ne geniş.Sonsuz bir çığlık kıyametiydi sadece duyulan.Bütün bunlar beni mi anlatıyordu yoksa ? Bir adım ötemi görmeye dahi tahammül edemedim sonra.
Korkuyla,ya da korkmaktan yana duyduğum korkuyla olduğum yere büzüldüm.Kabuslarımda bile bu kadar alt üst olmamıştım.Yüreğimin sakinleşmesini bekledim.Umutsuz hissettim.İnce omuzlarıma yığılan yükle sesim kesilmişti.Avuç avuç mutluluk veren eller,şimdi ağzımı kapatmıştı.Yüzünü çevirmiş,siyaha boyanmıştı.
Bir başıma kaldım işte sonunda.Ne bir eksik ne bir fazla.Kapılar sırlı,dostlar vefasız,yollar tıkalı.Bir yerlere varmak olmasa bile amacın,gidemiyorsun işte kendinden.Gidememiştim senden.Yüreğime tehditler savruyordum nicedir.Ama olsun.Korkma,ölmeyeceğim sevmekten.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder